Bericht van zee - dag 6

Donderdag 25 april - middag positie 31 35 N 66 14 W boordtijd, nog 55 mijl tot Bermuda.


Om 8 uur gisteravond was de wind op een sindsdien varen we op de motor. De golven zijn gekalmeerd en de zee ziet het er af en toe olieachtig uit: helemaal geen wind. We hopen vannacht in St George op Bermuda aan te komen, alles op de motor want wind zit niet meer in het plaatje vandaag. 

Onderweg zijn we erg weinig dieren tegengekomen. Op de derde dag een koppeltje verwaaide Keerkring vogels, afscheid van de tropen. Verder wat vliegende visjes die hun belagers ontkomen zijn maar helaas... niet in de bek maar aan dek aan hun eind gekomen zijn. Regelmatig zien we Portugese oorlogsschepen voorbij komen, kwallen met meterslange zeer giftige tentakels en een prachtig paars opgeblazen lichaam dat als een zeil dient. De hengel heeft tot nu toe geen enkel resultaat opgeleverd.

Mijn zeeziekte/hoofdpijn is eindelijk weg! Bananencake gebakken, sudoku gemaakt, zeereling schoongemaakt en gelezen in Schemerleven van Jaap Robben. Aangrijpend boek! Ik hoop dat deze gewenning ook vast voor de volgende oversteek geldt :-) zo is het wel aangenaam op zee. 


Wordt vervolgd

Terugblik 2013

Wat zijn de Canarische Eilanden mooi! Tenerife en La Gomera blijken heerlijke wandeleilanden. Maar de oceaan trekt en we vertrekken naar de westkust van Afrika. De oversteek naar Senegal valt niet mee, hoge golven, koud en veel wind. Bij de uitstekende punt van het Afrikaanse vasteland varen we tussen 100 schepen van de beroepsvaart kris kras door elkaar. Senegal is geweldig, Dakar levendig en we varen de Diombos rivier op met een vriend uit Nederland. Daarna de Gambia rivier op tot bijna bij Georgetown. Totaal andere werelden! De Oceaan trekt nog steeds en we varen uit naar de Kaap Verden, zo verschillend van elkaar: hoog en groen of laag en droog. Zoon Jeroen komt aan boord voor de Atlantische oversteek, met Neptunus op de evenaar, een prachtige 10 dagen passage.

We varen naar de Braziliaanse Fernando de Noronha eilanden. Dat blijft tot op heden de duurste ankerplek ooit, maar wat een prachtig beschermd natuurgebied. Naar Reciffe op het vasteland van Brazilië, wel of niet naar Patagonië is nu de vraag die voor ons ligt. Nu kunnen we nog naar de Cariben of naar het zuiden. Het wordt richting Patagonië, we hebben vertrouwen in het schip en onze ervaring is het laatste jaar enorm gegroeid. We blijven vrij lang in Brazilië, hoogtepunten zijn het bezoek van Nederlandse vrienden en de tochten met Braziliaanse gids Marcello in de Chapada Diamantina bergen. Later komt hij op vakantie bij ons aan boord naar de riffen van de Abrolhos.

Geweldig om Rio de Janeiro in te varen en een bezoek aan Brasilia.  Zo uitbundig als bewoners en natuur in Brazilië waren, zo ingetogen zijn de bewoners van Uruguay, met hun thermoskan maté onder de arm. We varen de Rio de la Plata op naar Buenos Aires, waar we genieten van de komst van onze Canadese vrienden, tangolessen en het heerlijke eten. Dan is het tijd om naar het zuiden te gaan. Kerstmis “vieren” we in Puerto Madryn de meest miserabele kerst ooit. Alles is dicht, geen andere zeilers en we missen de familie.

Gelukkig is de natuur prachtig, we bezoeken pinguïnkolonies van tienduizenden vogels en verkennen het schiereiland Valdez. Oud en nieuw vieren we in Puerto Deseado, het laatste punt voor de spannende oversteek naar Staten Eiland in het zuiden van Argentinië. Het stormt er en we hebben 5 knopen stroom op de ankerplek: boot arrest. We zijn de enige zeilboot hier en toasten samen op het nieuwe jaar, 2014 zal ons naar Patagonië brengen.




7 landen 6500 zeemijl

Groeten van zee, dag 5 - 24 april

Woensdag 24 april - middag positie 30 23 N 67 20 W 12.00 boordtijd, nog 178 mijl te gaan tot Bermuda.

Vannacht was het volle maan, de zonsondergang en de opkomst van de maan op het zelfde moment, het blijft bijzonder. Het is fijn om de nachten te zeilen rondom volle maan, het oogt allemaal wat vriendelijker. We zeilen goed door tot middernacht, bij onze wachtwissel valt de wind weg en strijken we de zeilen. Op de motor komen we vooruit, maar wat een klotskoers! De golven stuiteren Tara alle kanten op en we maken het zeebed in de kajuit klaar, maar slapen gaat matig. In de loop van de ochtend komt er weer wat wind en kunnen we zeilen, hoera! De golven zijn er nog maar, nu liggen we vaster in het water en glijden we door de golven heen. De zon schijnt, ik voel me iets beter, kortom een hoopvolle dag. 

Als je wilt volgen waar we zijn en het dagelijkse commentaar van de schipper wilt lezen:

https://forecast.predictwind.com/tracking/display/SV-TARA/

Wordt vervolgd😉

Bericht van zee dinsdag 23 april

Dinsdag 23 april - middag positie 29 20 N 69 12 W 12.00  boordtijd, nog 293 mijl tot Bermuda.


Gisteren stond in het teken van een uitdiepende, complexe depressie die net boven Bermuda langs trok, met staartjes in de buurt van onze koers.

Gelukkig kijkt Hans als weerman in Nederland mee naar onze tocht en hij mailt het advies om af te vallen om zo buiten de zone met té veel wind te blijven. Dat doen we en desondanks varen we de hele dag met dubbelgereefd grootzeil en de kleine kotter als voorzeil. De snelheid blijft 7+, maar niet helemaal de goede kant op.

Vannacht ging de wind om een kregen we een heftige regenbui met onweer en later gewoon regen. Dat was waarschijnlijk de front passage. De zeil manoeuvre in de stromende regen was geen pretje, en de zeilpakken waren daar niet tegen bestand. Die hebben we al geen jaren meer aangehad, maar helaas moeten we er weer aan geloven. We varen nu wel weer in een rechte lijn op Bermuda af, met zon, goede wind en niet te hoge golven. We zeilen met 1x gereefd grootzeil en de genua. Gemiddeld 7 knopen over de afgelopen 12 uur, dat is erg goed! De verwachting is tot middernacht nog wind en daarna waarschijnlijk de motor aan als we in een windstilte komen.

De eerste dag van de tocht dacht ik dat de zeeziekte mij dit jaar bespaard bleef, maar de afgelopen twee dagen waren behoorlijk vervelend. Ik draai mijn wachten, maar verder kom ik tot niets. Meestal duurt het een dag of drie voor mijn lijf weer gewend is aan de beweging van de zee, dus ik ben er bijna doorheen hoop ik. Roel heeft daar gelukkig geen last van, maar ook hij is beperkt door de bewegingen van het schip. We waren blij met de vooraf klaargemaakte nassie die alleen opgewarmd hoefde te worden. 


Wordt vervolgd

Onderweg naar Bermuda

Zondag 21 april - middag positie  28.09 N 74.56 W 12.00 boordtijd, nog 590 mijl tot Bermuda.


Zaterdagochtend 7.00 zijn we vertrokken uit de Bahama's, 750 zeemijl naar Bermuda.(Amsterdam naar Madrid in landtermen). De eerste drie dagen zien er goed uit, daarna wordt het waarschijnlijk wat onrustiger maar we hebben goede hoop op een voorspoedige oversteek van 6 dagen.

Het afgelopen etmaal was in ieder geval geweldig. Weinig wind en een gladde zee bij vertrek. Na een paar uur is het goed te zeilen met 4 knopen snelheid. Vanmorgen trok de wind wat aan en nu hebben we windkracht vier, halve wind, ideale omstandigheden voor Tara. We schieten lekker op met 6 a 7 knopen per uur!

In Marsh Harbor hebben we Gerco en Annemiek van de Nederlandse Spirit of a Geisha ontmoet en varen nu samen op. De schepen zijn aan elkaar gewaagd en we varen nog steeds vlak bij elkaar, erg leuk. We hebben twee keer per dag even contact over de voortgang. Er lijken meer schepen onderweg naar Nederland deze maanden. Het is lang geleden dat we weer samen op konden zeilen met anderen, daar genieten we van.

We gaan de nacht in, en waarschijnlijk straks een eerste reef zetten, de wind zal wat toenemen vanwege en dan is het wel zo rustig.

Wordt vervolgd

De Abaco's, tropisch en orkaan Dorian - april 2024

Weer zeilen we een prachtige dag naar de ingang van Little Harbour in de Abaco’s, de noordelijkste eilanden groep in de Bahama's. Inderdaad een piepklein gehuchtje. We liggen daar goed de eerste nacht, maar daarna draait de wind door en zoeken we een betere plek. Het blijft nog een paar dagen onrustig dus we varen naar Marsh Habour waar onze pubmaatjes uit Green Cove Springs liggen. Marsh Harbour is de grootste plaats in de Abaco’s en veel zeilers komen hier voor inkopen, bemanning wisselen, tanken, wassen en zo meer. Met deze wind ligt de grote baai vol geankerde schepen. We hebben gezellige dagen met Jean en Dean en vrienden van hen en eten een paar keer buiten de deur. Wat natuur betreft is het niet erg interessant. Er ligt een klein rif waar we twee keer snorkelen, maar wandelen is gewoon op de weg lopen.

Het is ook onze kennismaking met de gevolgen van de orkaan Dorian die hier in 2019 huis gehouden heeft. In alle gesprekken met bewoners is er een vóór en ná Dorian moment. We zien ook dat veel huizen verlaten zijn of waar ze nog bezig zijn met reparaties. We horen dat er in de afgelopen twee jaar al meer bedrijven open zijn gegaan. Onze gids is uit 2015 en daaraan zien we nog het beste hoeveel er veranderd is. Dorian was de ergste orkaan die ooit de Bahama’s heeft getroffen.

In de wasserette zit ik samen met Grace te wachten op de machines. We raken in gesprek en ik vraag haar waar zij was toen Dorian de Abaco’s bereikte. Ze werkt in de kliniek en was in Marsh Harbour toen de orkaan over kwam vertelt ze. Het afwachten, voorbereiden, de mensen die niet wilden evacueren, de angst hoor je nog in haar stem. Dan het overweldigende geluid van de wind, met windstoten tot 400 kilometer per uur. Ze schuilde in het oude huis van haar moeder, maar toen het oog van de storm overkwam (dan is het een korte tijd windstil) besloten ze toch naar een betere plek te gaan. We hesen ons in de laadbak van een vrachtwagen met onze buren en toen we een half uur later bij de kerk kwamen was het oog al voorbij en we konden bijna niet naar binnen komen door de wind. Het was zó angstig in de kerk, want je kunt niets meer doen. Het officiële vluchtgebouw was zijn dak kwijtgeraakt en mensen zochten zo goed als het ging een veilig heenkomen.

In de loop van de storm kwam er drie keer een vloedgolf van meer dan 7 meter het stadje binnen razen, huizen werden een halve kilometer landinwaarts neer gekwakt, anderen zijn verzwolgen in de golven. De ravage was enorm. Dorian was een categorie 5 orkaan, lag vrijwel stationair over de Abaco’s en duurde 48 uur! Bijna alle huizen waren verwoest, er was geen water, het stonk ongelofelijk naar dode mensen, dieren, wrakstukken en afval. Er waren 70.000 mensen dakloos, 74 doden en 282 vermisten. Grace en haar gezin zijn geëvacueerd naar Nassau, zoals vele andere bewoners, Marsh Harbour was een “war zone”. Ook in Nassau staat ze doodsangsten uit als er weer een windfront overkomt, zo bang is ze dat het weer een orkaan wordt. Maar uiteindelijk wil ze toch weer terug, dit is waar ze thuishoort. Van het huis van haar moeder is niets meer over, ze wil graag herbouwen maar dan in beton, er moet alleen eerst gespaard worden. Ik vraag of ze het niet erg vindt dat ik er naar vraag, om zoveel herinneringen op te halen. Maar ze zegt dat het juist wel fijn is om er nog eens over te praten al grijpt het haar wel aan en mij ook.

Na 5 jaar tonen de bewoners een enorme veerkracht, er staan borden, “Abaco’s strong together”. Er wordt herbouwt, er komt een nieuw, sterker vluchtgebouw voor de bewoners. De toeristen komen terug na Dorian en Corona jaren, dat is goed nieuws. Maar veel infrastructuur is nog steeds beschadigd, dit gaat nog wel enige tijd duren.
Ook op de andere eilanden waar we komen is de wederopbouw na Dorian een terugkerend thema. Het tropische eiland gevoel is dus bedrieglijk, als iedereen weggaat in augustus en het orkaanseizoen echt voor de deur staat, zijn het de bewoners die er mee leven. Dit jaar wordt een heftig orkaan seizoen voorspeld en dat houdt mensen nu al bezig.

We zien de veerkracht ook in de schooloptredens van de jaarlijkse Junkanoo competitie tussen de scholen in en om Marsh Harbour. Zo krijgen we toch nog een Junkanoo! De scholen hebben allemaal een thema gekozen, de kostuums zijn prachtig, en de ingestudeerde dansen van de meisjes energiek en wervelend. De jongens maken de muziek, veel trommels, trompetten en het swingt dat het een lieve lust is. Bij een extra goed stukje reageert het publiek langs de route met aanmoediging en waardering. Het lijken mij fantastische gymlessen voor de leerlingen want er komt veel uithoudingsvermogen bij kijken, en dan al het werk voor de kostuums! We hebben een hele leuke avond.

We scharrelen langs de verschillende Cay’s, ieder dorpje heeft zijn eigen sfeer.

In Hope Town bezoeken we de Elbow Reef vuurtoren uit 1863, de enige vuurtoren ter wereld die nog met de hand bediend wordt en verlicht wordt met lampolie. Iedere twee uur moet de vuurtorenwachter het mechanisme opdraaien en dan schijnt de toren zijn licht weer door de nacht. Wij liggen onder de vuurtoren en ik vind het bijzonder om de stralen langs de boot te zien gaan.

In Man o War Cay zijn ze beroemd om hun scheepsbouw en ingetogen levensstijl. Drank zal je hier niet vinden maar wel een hechte gemeenschap. Er is een piepklein museum, in een kenmerkend houten huisje waar een familie woonde met 12 kinderen. In de huidige tijd zou het vast een éénpersoons studio heten.

Op Green Turtle Cay heb je een “Witte Baai” waar de twee resorts gelukkig weer operationeel zijn. De huizen die er gebouwd worden lijken zo ingevlogen uit Fort Lauderdale, groot, groter, grootst. Met prachtig uitzicht, veranda’s en zwembaden. Eén van de huizen heeft een watervliegtuigje en komt aanvliegen als ik de schildpadden probeer te vinden in Cocobaai, het vliegtuig past precies op de oprit. Best handig in een eilandenrijk. In de “Zwarte Baai” is het dorpje New Plymouth en vind je de karakteristieke houten huisjes, houten kerken en de kleine supermarkten. Ook hier een piepklein museum over de Loyalisten, de inwoners van Amerika die trouw wilden blijven aan de Engelse kroon en die na de revolutie / onafhankelijkheid van Engeland in 1783 Amerika moesten verlaten. Ze konden kiezen tussen Canada, Nova Scotia of de Bahama’s. Velen gingen naar de Bahama’s maar het was een hard leven!

Bij Green Turtle Cay eindigt onze Bahama reis. Het voorjaar komt eraan, tijd om een eiland op te schuiven en naar Bermuda te zeilen…

Foto's: we zijn niet de enigen die vluchten voor het koufront en beschutting zoeken in de Abaco's

Junkanoo foto's, en waar mensen zijn wordt gegeten en gedronken. Hier worden de beroemde Conch fritters gebakken, oliebolletjes met schelpdier

Herdenkingsmonument voor Dorian slachtoffers in Marsh Harbour

Elbow reef vuurtoren technische ruimte, uitzicht op de binnenhaven en Tara op de rede van Hopetown

Man o War Heritage museum, voormalig huis van de familie Albury

De openbare bibliotheek (300 boeken)

De Albury Familie zijn beroemde botenbouwers in de Abaco's, dit is een eerbetoon

Alles gaat hier over water, deze bak met kraan en bouwmateriaal wordt voortgeduwd door Iron Mike, bij ons beter bekend als IJzeren Hein.

Op Guana Cay kan je prachtig strandwandelen en zit een leuke bar, Nippers

In New Plymouth is een beeldentuin met bekende Loyalisten families, hier is de aankomst op de Bahama's uitgebeeld.

Het douane kantoor moet nog opgeknapt, gelukkig voor ons hebben ze nu een kantoortje in één van de resorts. Het postkantoor zat er naast, maar de post hebben ze maar helemaal afgeschaft.

Lingum Vitae, de nationale boom van de Bahama's 

We ontmoeten Spirit of a Geisha met Annemiek en Gerco aan boord, ook op weg naar Bermuda en de Azoren, en er blijken meer Nederlandse boten onderweg!

We hebben niets te klagen, lekker eten aan boord, dit is het Bahama galgenmaal